Kapice w czerwieni II

Link do impresje słowem i obrazem tworzone http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?tag=41

W wyciągniętym z szuflady albumie z fotografiami znalazłem kartkę z zapiskiem pochodzącym z umarłej już epoki mojego życia. "Dotarłem do kresu, a tam tylko cisza i pustka, a miał być dramat i ostry krzyk, miało być kurczowe trzymanie się nadziei, ale jej już nie było, wytliła się ostatecznie nie wiem nawet kiedy. Miała być ulga po walce i zmęczeniu, ale nie było już nawet miejsca na smutek i rozpacz. Miały nadejść radość i zadowolenie, ale one też okazały się ułudą. Co wobec tego zastałem u kresu drogi oprócz wypalonej po horyzont pustej przestrzeni,.. ciszę, która nie potrafi już nawet ranić, która nic nie znaczy i której nie sposób nadać sens, barwę i znaczenie. Ten jeden gest, dopełniający ostatecznie scalenie się z tym niemym krajobrazem, zastygłym w bezruchu, nadałby może smak i znaczenie sytuacji, stając się na krótką chwilę paradoksalną afirmacją życia, ale teraz nie jestem pewien nawet tego". Nie wiem czy pozostałem z obowiązku, czy z niemocy, ale pozostałem i kurczowo podążyłem za decyzją podjętą już przed wielu laty. Raczej z siły rozpędu i determinacji do zmian, niż wiary udało się odrzucić to co umarło i wypaliło się. Pozostawiwszy za sobą wszystko trafiłem do mojego wyśnionego przez laty miejsca na ziemi. Tutaj cisza i przestrzeń zaczęła odzyskiwać sens, barwę i znaczenie. Teraz nie żałuję niczego co spotkało mnie po drodze. Może tak jest zawsze, że, aby narodzić się na nowo, wcześniej trzeba zostawić za sobą przestrzeń wypaloną po horyzont.