Wierzby - zastygła ekspresja

Wierzby, te rozpęknięte, przełamane sprawiają na mnie wrażenie jakby zastygły w ekspresji i zamknęły w dramatycznej formie niemy krzyk, jakby natura utrwalała w bezruchu pamięć zdarzeń dramatycznych, podobnie jak czyni to rzeźbiarz. Dlatego tak jak wyryte przez los zmarszczki na twarzy człowieka, obłamane konary i faktury rozpęknięć nadają wierzbom wymiar silnie indywidualny, są zapisem trudnego trwania w świecie wprawdzie pięknym, ale także i wymagającym walki o to, aby przetrwać. Wierzby mają taką siłę i moc odradzania się. Przycinane, złamane, popękane, a jednak żyją i wypuszczają coraz to nowe pędy. Blizny i deformacje pozostałe po stoczonych walkach świadczą o ich determinacji i sile witalnej. To właśnie nadaje im szczególne piękno i niepowtarzalność.