Kirkut w Goniądzu 02

Przemijają nie tylko pojedyńczy ludzie, także całe społeczności. Z reguły takie zanikanie dzieje się długo i stopniowo. To jest naturalne i dla jednego pokolenia prawie niezauważalne. Czasem jednak bywa, że historia przetacza się i wymiata całe kultury od razu, gwałtownie przerywając rytm narodzin, dojrzewania i rozpływania się w czasie.

Po żywej jeszcze niedawno kulturze pozostają tylko martwe ślady. Pamięć pokoleniowa jeszcze chwilę trwa, wśród jeszcze żyjących, ale trawy i krzaki zarastają opuszczony i nieczynny już kirkut.

Kiedy znalazłem się pośród poprzewracanych i omszałych  macew, chociaż judaizm to nie moja religia, czułem, że stąpam pośród dziwnej tajemnicy. Może to prawda, że „Bóg dotrzyma obietnicy śpiącym w prochu”.