Ciocia Lila z babcią.

Stare fotografie, zwłaszcza te z dopiskami umieszczonymi na odwrocie i te wyblakłe, zarysowane, pogniecione i porzucone jak przeżyte już radości i cierpienia mają dla mnie szczególny urok. Od pewnego czasu poszukuję ich na targu staroci, w starych albumach lub dopytuję o nie znajomych. Czego w nich szukam i co skłania mnie do tego szczególnego rodzaju nostalgii nie chcę tego dociekać zbyt wnikliwie, chociaż czasmi pytanie o to, a i próby odpowiedzi przychodzą mimowolnie. Zawsze jednak poszukiwania ich w miejscach takich jak targi staroci, gdzie leżą w tekturowych pudełkach, porzucone i wystawione na sprzedaż obok starych klamek, niewypisanych pocztówek, żelazek i innych przedmiotów, które utraciły już swoje praktyczne znaczenie, wzbudza we mnie całą mieszaninę pozornie oderwanych od rzeczywistości refleksji. Pytania które się wówczas pojawiają w swojej istocie okazują się, jeśli tylko się przy nich zatrzymamy, bliższe niż te, które dotyczą praktycznej strony naszego bytowania. Fotografia z dopiskiem "Lila z babcią -powiększone 1965" i wierszem zapisanym na odwrocie znaleziona w tekturowym pudle na targu kiedyś była dla kogoś ważna.  Wiersz zapisany z tyłu przez młodą dziewczynę był wyrazem jej uczuć i tęsknoty, zapisem czegoś co w chwili jego sporządzania było czymś  najważniejszym, najistotniejszym. Teraz leżała pośród porzuconych przedmiotów wystawionych na sprzedaż,  za grosze. To co kiedyś było intymne i ważne, teraz przestało być prywatne i zostało poddane oglądowi i ocenie obcych. Bacia i Lila prwadopodobnie odeszły i roztopiły się w mijającym czasie, taki jak niszczeje i wyciera się ich stara fotografia, a co stanie się z przedmiotami pozostałymi po nas?  My sami też wycieramy się i zużywamy. Czy to co po nas pozostanie znajdzie chociaż miejsce na targu staroci?